Gestern wurde der 74-jährige, herzkranke kurdische Politiker Ahmet Türk inhaftiert. Zuvor hatte der türkische Innenminister ihn und die Co-Bürgermeisterin von Mardin abgesetzt. An ihrer Stelle leitet nun ein von der Regierung eingesetzter “Treuhänder” die Stadt. Seit Januar 2016 wirft die Staatsanwaltschaft Ahmet Türk Mitgliedschaft in einer bewaffneten Terrororganisation, Propaganda für eine bewaffnete Terrororganisation und Opposition gegen das Versammlungs- und Demonstrationsrecht vor. Das sind derzeit die üblichen Vorwürfe gegen einen kurdischen Oppositionspolitiker in der Türkei. Ihm droht eine Strafe zwischen 7 und 18 Jahren Gefängnis. Ahmet Türk ging nach der Ermordung seines älteren Bruders in die Politik und gehörte jahrzehntelang dem türkischen Parlament sowohl für prokurdische als auch für nicht dezidiert kurdische, sozialdemokratische Parteien an. Er leitete den Menschenrechtsausschuss des türkischen Parlaments und war eine Zeit lang auch Parteivorsitzender. Er galt als sehr erfahrener und eher gemäßigter Politiker, als jemand der vielleicht einen türkisch-kurdischen Kompromiss hätte brokern können, wenn das auch im Interesse anderer Politiker auf beiden Seiten gelegen hätte. Ahmet Türk wurde bereits nach dem Militärputsch 1980 als sozialdemokratischer Abgeordneter für zwei Jahre inhaftiert und dabei auch gefoltert. 1994 wurde er zusammen mit anderen kurdischen Politikern in den Räumen des Parlaments verhaftet und verbrachte erneut zwei Jahre im Gefängnis. Damals wie heute wollte man das Kurdenproblem in der Türkei als reines Terrorismusproblem sehen, das verschwindet, wenn man kurdische Politiker wie Ahmet Türk wegsperrt. Das dieser Nachricht beigegebene Interview gab Ahmet Türk Anfang Oktober 2015. Wir saßen in der Dunkelheit der längst hereingebrochenen Nacht in einem Garten über den Dächern der Altstadt von Mardin. Außerhalb des Gartens war aber genug Licht um in der Ferne bis nach Syrien zu sehen, bzw. dorthin wo sonst Syrien war und nun das kurdische Rojava lag. In den Gesprächen davor beim Wein hatte Türk angesichts der zunehmenden Kämpfe auch in der Türkei und der immer unverhohlener alle demokratischen Spielregeln aushebelnde Repression resigniert gewirkt. Wenn er auch am Ende des Interviews versuchte, ein wenig Zweckoptimismus zu verbreiten, so hatte der Pessimist in ihm doch leider völlig recht. Der türkische Journalist Aydin Engin, eben erst selbst nur knapp der Inhaftierung als Kolumnist entgangen, schrieb auf die Nachricht von Ahmet Türks Verhaftung, in einem offenen Brief: “Lieber Ahmet, ich war voll Schmerz als ich die Nachricht gehört habe. Nein, nicht wegen Dir. Ich war gefüllt von Schmerz, wegen der Notlage, in die mein Land gefallen ist (…) Ich weiß, Du zierst Dich nicht mit Deinen Worten in der kurdischen politischen Bewegung und Du hast die Ablehnung von Gewalt wirklich angenommen. Ich weiß nichtmehr, wie oft wir das erfahren haben (…) und du bist in Haft.”

https://m.youtube.com/watch?v=33fgtBQXcQ0

[gview file=”https://radiopatapoe.nl/wp-content/uploads/2016/10/supporting-people-in-detention1.pdf”]

Schönau kampagne

Denk, voel, zie, (passief) Spreek, gebaar, tast (actief) vh Taal & teken.

Marcel van Roosmalen, Augustus 2010

Vanaf een geheime locatie in Amsterdam slingerde de vereniging anarchistische radio Patapoe programma’s de wereld in. Iedereen die aandrang voelde tot het maken van radio was welkom. In het pand woonden Poolse krakers en waren kunstenaars aan het werk.
Bart van het programma Wreck this mess (’s maandags van half vijf tot zes uur) (no more) (red) en Andreas van het programma Burgerwaanzin (zaterdags van zes tot acht uur) (nowadays Sunday’s 13:00h 15:00h) (red) – „Mijn website is http://www.nictoglobe.com” – daalden een trap af.
„De studio!”, zei Bart toen we in een kelder stonden. De muren zaten vol graffiti, er stond een platenspeler en er lagen microfoons.
We vielen middenin het programma Streetsounds, ‘het enige programma voor dak- en thuislozen in de ether’. Pam (dakloos) en Annet (belangenbehartiger daklozen) zaten op een stoffig bankstel en luisterden naar Franse chansons. Annette verzorgde de techniek – ze zette de cd’s op – en Pam at chips en dronk jus d’orange uit het pak.
Pam frummelde aan haar trainingsbroek, stopte een hand chips in haar mond en zei: „Annet, ik heb zin om wat te zeggen…”
Annet gaf haar een microfoon.
„Heeeeeee”, zei Pam. „Het regent buiten! Kijk mekaar allemaal maar lief aan eventjes… En verder kom naar de Diaconessen, d’r is weer een nieuwe vakbond! Ik herhaal de boodschap! Zo, en dan ga ik nu weer effe zitten op de bank. Ik zal muziek draaien.”
Annet stopte een cd in de cd-speler.
Agentschap Telecom was laatst langs geweest, waardoor de uitzendingen van Patapoe voorlopig alleen via internet – http://freeteam.nl/patapoe – en niet op de vaste frequentie – 88.3 FM – te horen waren.
„Ze zeggen dat we een gevaar zijn voor de vliegveiligheid”, zei Bart. „Dat is onzin.”
Pam vulde aan dat het een ramp was voor de daklozen.
„En nu dan”, vroeg ze zich hardop af. „Daklozen hebben draagbare radio’s en geen computer, maar we gaan gewoon door.”
Bart: „Negentig procent van de wereldbevolking heeft geen computer. Alles is relatief. Besef dat!”
We beseften.

Volgens Andreas schommelde het aantal luisteraars.
„Meestal zijn het er elf, soms acht, maar ik heb ook weleens een piek van zestien gehad.”
In zijn programma Burgerwaanzin besteedde hij aandacht aan ‘niet-alledaagse zaken’. „Ik heb laatst muziek uitgezonden van psychiatrische patiënten uit Zwitserland. Heeeel interessant! Ik denk dat ik de enige ben die zoiets brengt. Maar er is meer: ik breng ook poëzie en Hezbollah-propaganda uit Libanon.”
Af en toe was zijn broer te gast in de studio.
„We krijgen altijd ruzie. Dat wordt dan live uitgezonden. Ik hoor van mensen dat het uniek is.”
Volgens Bart was radio Patapoe de enige nog vrije zender in Nederland. Hij maakte zich zorgen over de toekomst. Er moest een nieuwe geheime plek komen om de zender op te zetten. „De boetes die ze uitdelen, zijn waanzinnig hoog.”
Er was een plan in voorbereiding om de zender op het dak van de BNN-gebouwen in Hilversum te zetten. Dan zou bij een eventueel politieactie de ‘publieke commerciële omroep’ de rekening moeten betalen.
Andreas trok aan zijn sigaret.
„En als ze die boete niet betalen ontvoeren we die Filomeen. Die gijzelen we dan…”
Hij doelde op Filemon Wesselink.
„Filomon, Filomeen… Wat maakt het uit? Belangrijk is dat hij weet dat het Patapoe hem op de korrel heeft…”
Daarna: „Wat is die Filomijn eigenlijk? Een man of een vrouw?”
Pam riep dat ze de ether in wilde.
Er volgde een onduidelijk verhaal waarin ze alle daklozen opriep om naar de Diaconessen te komen om de subsidiepot te verdelen.
Toen ze klaar was met uitzenden, legde ze uit wat ze bedoelde.
„Ik ben ooit actief geweest met het opzetten van een daklozencamping. De gemeente was niet enthousiast, maar een particulier schonk geld. Daar heb ik nu slaapzakken van gekocht. Dus.”
De uitzending van Streetsounds stopte abrupt.
Pam: „Ik heb ook nog twee honden waar ik voor moet zorgen.”
Bart zette een cd met radiogeluiden op.
Hij sprak met Andreas over het maken van radio. Ze bereidden hun programma’s nooit voor, maar luisterden het resultaat later wel terug. Bart: „Soms als het in de studio een enorm zootje was, denk je: wat heb ik eigenlijk gemaakt? Thuis raak ik dan juist onder de indruk van het coherente geheel.”
Andreas: „Ik kom de studio in met mijn iPhone. Dan begin ik totaal onvoorbereid te praten. Ik weet tevoren niet wat ik ga zeggen. Later constateer ik regelmatig dat ik heel zinnige dingen zeg.”
Totaal onverwacht stond hij op. Hij zette de cd met radiogeluiden af, pakte een microfoon en sprak.
Hij meldde dat er een journalist van nrc.next in de studio was. Het was het begin van een razendsnelle, onnavolgbare monoloog die via de economische crisis uiteindelijk eindigde met een oproep om toch vooral in verzet te komen tegen de verschrikkelijke deportatie van Roma uit Frankrijk.
Na een minuut of tien zette hij de cd met radiogeluiden weer op.
Hij moest even bijkomen en draaide zich langzaam om.
„Heb je geluisterd”, vroeg hij.
„Heb je echt geluisterd?”
We knikten.
„Wat heb ik dan gezegd?”
We begonnen over de deportatie van zigeuners.
„Ahaaa!”, kraaide de kunstenaar, onder de indruk van zijn eigen woorden. „Interessant! Ik vind die deportaties ook verschrikkelijk! Echt heel interessant dat ik dat aankaart!”
Hij plofte op de bank en stak een sigaret op.
„Radio houdt me een spiegel voor”, zei hij. „Bij het terugluisteren van mijn programma Burgerwaanzin leer ik mezelf kennen!”

Radio patapoe tegenwoordig  via Internet: https://radiopatapoe.nl:8000/transit