This is a summary of the discussion at the most recent of the online Russia Hybrid Seminar Series (RHSS) webinars held on 16 March 2021 by the George C. Marshall European Center for Security Studies (GCMC) in Garmisch-Partenkirchen, Germany. The speakers were Mark Galeotti of Mayak Intelligence/UCL/RUSI and Andrei Kolesnikov of the Moscow Carnegie Center, and the discussion was moderated by Graeme Herd of the GCMC
RHSS#3 Summary:
Introduction
The questions pursued in RHSS#3 presentations and subsequent discussion were inter alia: Have protests reshaped the political calculus of the presidential administration and the ‘securitocracy’’s attitudes to the use of force within? How might the management of protests ahead of the September Duma elections change, as protest shifts from a ‘battle of maneuver’ to a ‘battle for position’? Does internal instability have a foreign policy consequences?
Late Putinism – the nature of the state
Putin came to power in 1999-2000 and assumed a legal-rational (‘dictatorship of the rule of law’) legitimation of his political authority. By 2011-2012, a shift was underway, from legal-rational to historical-charismatic (“No Putin, no Russia”) legitimation. By 2020-21, Putin legitimizes his political authority increasingly through national-patriotic mobilization and coercion, and Putin presides over a fully-fledged authoritarian regime and police state. Core characteristics of the regime include:
an absence of a rotation of power and the presence of an imperial bureaucracy and enlarged military and security service sector;
a lack of any liberal or democratic impulses or even an authoritarian modernization project, i.e. late Putinism lacks a vision of the future;
a marketing of external and internal threats to bind a passive, conformist, indifferent and apathetic majority of the population to the state to legitimise the regime and keep it safe;
the all pervasive presence of the state which manifests itself by praetorian guard capitalism, an economy marked by a low dynamic, reflecting the lack of a law-based state, high levels of raiding, and a disproportionate allocation of resources for prestige state projects;
securitization of the political space and civil society, resulting in generational gaps where the views of active 18-24 year olds on Navalny and ‘foreign agents’ differ from those − more passive and conformist − in their 50s and 60s, but conservatism is a dominant trend in both generations;
shrinking opportunities for change in the name of stability, characteristics include the lack of a positive agenda, which is a problem because repression of the opposition and wider civil society is not the same as mobilizing supporters around a compelling vision of the future.
Civil Society
The regime has criminalized not only political, but also civic activity. As a result, civil society is being politicized, with Navalny a symbol of moral resistance to the regime.
A broken social contract and high levels of corruption drive the opposition and animate civil society protest. Although Levada surveys indicate that 41% of respondents in 2017 wanted radical change and that in 2019 that number had risen to 57%, this indicates a declaration of a desire for change but not the expectation that change will be forthcoming.
The State’s response is to try and make Navalny a person of the past by keeping him incommunicado and arresting team Navalny and other non-systemic opposition soft targets. Calibrated responses by the authorities attempt to manage the situation and prevent a mobilization, hardening and crystallization of the opposition.
Pensions and pandemic (but not yet Putin) rather than economic mismanagement elicit a psycho-emotional opposition to the regime. Putin the president remains, in the eyes of “his” majority, the unquestioned symbol of national unity; Putin the politician—i.e., the specific actions that he takes and the officials whom he appoints—is perceived as fallible. Nevertheless, ‘rational conformism’ results in the Putin majority voting for Putin approved candidates.
In the upcoming September Duma elections, ‘smart’ voting (direct votes to whichever candidate can beat United Russia) will have the unintended effect of giving the impression of political pluralism in Russia, whereas in fact all systemic opposition parties (and only these parties will be registered) are controlled by the state.
Securitocracy
This strata of law enforcement agencies, prosecuting bodies and the security service are not a monolithic bloc but one within which fluid alignments and rivalries proliferate:
Institutional factional rivalries exist, for example, between the Interior Ministry and police who resent OMON and the National Guard (NG) – the police resent having had to clean up after NG deployments and having been provided early access to vaccination and preferential equipment;
The temporary alliances are formed. For example, even alliances forged between NG and FSB, who are in the vanguard of repression, have their limits. An example of this is the FSB’s veto of the NG’s attempts to create its own investigation committee, as this was perceived to encroach on the power of the FSB;
The newly appointed first deputy director of the FSB, Sergei Korolev, has a very unsentimental view of those above him in the chain of command.
The Orthodox chekist mindset of the securitocracy is one of defensiveness, ever more repressive and non-responsive to public opinion. The managers of the authoritarian system, including or above all the siloviki, do not fear a radical democratic breakthrough resulting from mass protest, but worry about the accumulated friction and costs imposed on them in their role as managers of stability. They feel embattled and defensive and so embrace entrenchment. Managers want to hold on to power and money (not just control but continue to own the country’s resources) at all cost.
Reforms or any kind of modernization (even economic) are not possible under Putin; any modernization puts in question the very foundations of his system. Only small changes are possible from within with the help of relatively young appointees − technocrats controlled by the siloviki, who formulate real political priorities. As Putin has completed the nationalization of elites, technocrats are beholden to and hostages of Putin. Take, for instance, the example of Sergei Kiriyenko, leader of the political bloc and first deputy chief of staff of the presidential administration – he is now bound to Putin for the rest of his career. As a result, an elite conspiracy in the shape of a ‘palace coup’ against Putin is not possible. As the breakup of the FSB would be one of the first reforms in a democratic break-through scenario, Bortnikov, Ivanov and Patrushchev (current and former FSB directors) will resist any regime change until the end.
Disruptive unknowns include regional debt defaults; technological breakthroughs that can undercut Russia’s commodities export business model; and political blunders (such as the Navalny botched Novichok assassination attempt).
Foreign Policy Implications
Navalny and protests in Russia undercut Putin’s attempts to ease Lukashenka out of power under the cover of constitutional change and reform. Putin is hostage to his rhetoric on western containment and protest as ‘color revolution’. Lukashenka instrumentalises this to his advantage (‘we can’t bow to the street and western security service manipulation’).
Generally, foreign policy has lost the ability to unify and animate Putin’s majority, but under some scenarios we may see foreign adventurism, especially those involving reactions to perceived external threats:
If Kyiv launched a military campaign to retake the Donbas, Moscow would feel it had no option but to punch back and that it could use this opportunity to push further. This would be another example of ‘offensive defensiveness’ in response to a perceived existential challenge to Russian credibility.
If the Belarus opposition turned violent Putin could and most likely would intervene militarily.
In general, however, there are likely to be only low cost moves useful for public consumption. An example would be Russian anti-piracy operations off the coast of Sudan to demonstrate Russia’s global role.
Russia is not so ‘post-post imperial’ as Dmitry Trenin and Vladimir Frolov have suggested, focused on rational, non-ideological, pragmatic costs/benefits calculations. Russia is still imperial in outlook. Putin perceives himself as Tsar of Eurasia and seeks to create a quasi-empire out of the non-recognized states on Russia’s periphery.
Confrontation with the U.S. is the norm; relations with the EU have deteriorated to a record low and will continue to remain there; and offensive cyber operations as well as active measures will continue. Offering concessions to Russia in the name of pragmatic and flexible cooperation will not alleviate Russia’s narrative of western encroachment, encirclement and containment. The West does not have to confirm Russia’s claim to Great Power status as it defines it. Russia’s placing of its own interests above the sovereignty of neighboring states is neither aligned with Western national interest nor its democratic norms and values.
Critical Thresholds and Drivers of Change
As Russians are habituated to the circumstances and rules of an authoritarian political regime, a democratic breakthrough precipitated by street protests is highly unlikely. It is still possible to envisage a more practical and realistic evolution of change – one that can be termed: ‘Medvedev 2.0’, that is, the attempt to achieve authoritarian, top-down reform efforts, but without Medvedev as the post-Putin president. These could be set in motion by:
a realization within the regime that the absence of reforms creates more instability than stability and that, therefore, reform is needed for regime continuity. Given that the siloviki are rich, cynical, pragmatic and determined to hold onto power, if reform and change is the means through which they think that they will stay in power, then they will go for it.
fear of trade-technological dependence on China and loss of strategic autonomy as this would restore or enhance pride, prestige, status and power. Reform in such a context would be a means to preserves Putinism and resists Xi-ism.
intra-elite struggles and factional infighting as the competitive goals of key factions clash: reforms enable a re-division of resources and power.
generational developments within the siloviki. The current seniors have very different horizons than the 50-something-year-old colonels who now do the heavy lifting in the system, but still have up to 20 years in active service. These younger mid-level managerial strata are all members of the Russian middle class; enjoy stable incomes and predictable career trajectories. They have incentives to undertake reform to maintain their consumption habits and status.
gradual loss of active support of the population. Reforms could provide safety valves, and new political narrative that can bind Putin’s passive majority to the regime and encourage conformism. The performative politics involved in anti-corruption show trials, for example, can be the answer to the demand that ‘something must be done’.
Disclaimer: This summary reflects the views of the authors (Mark Galeotti, Graeme P. Herd and Andrei Kolesnikov) and are not necessarily the official policy of the United States, Germany, or any other governments.
In Belgie begint morgen 16 maart 2021 een rechtzaak aangespannen door zo’n 56.000 mensen tegen de staat.
In ongeveer negen dagen houden advocaten van partij en tegenpartij hun pleidooien.
UItspraak wordt over een paar maanden verwacht.
Waar gaat het over?
De belgsiche staat wordt aangeklaagd omdat ze haar zorgplicht tegenover burgers niet makomt.
In Engeland, Ierland en Nederland zijn soortgelijke rechtzaken al gewonnen.
In Belgie zijn de vier verantwoordelijke ministeries gedagvaard.
Cijfers laten zien dat er niet voldaan is aan ondertekende internationale verdragen. Zo ligt de CO2 uitstoot ongeveer 25% hoger dan de uitstoot had moeten zijn.
Rechtzaak is mede een gevolg van het nie willen samenwerken van de vier ministeries met eisende partij.
Probleem lijjkt hierbij te zijn dat de politiek geen verantwoordelijkheid durft nemen voor beleid dat stoelt op een projectie over langere termijn (30 jaar).
Op de vraag waarom niet voor een petittie is gekozen antwoordt een van eiseressen dat daarmee aan de politici wordt gevraagd een standpunt in te nemen over eigen beleid.
Haar overweging is dat in de rust van een rechtbank beter geoordeeld kan worden over de kern van deze zaak. Die kern is dat de belgische overheid haar zorgplicht voor burgers niet
nakomt….
(bron: terzake/canvas)
0d0a
Mark Galeotti posted: ” Although formal confirmation is still pending, there seems a consensus that the EU has chosen, in its usual timorous way, to sanction just 4 Russian officials in retaliation for Aleksei Navalny’s kangaroo-court conviction: Investigative Committee (SK”
Although formal confirmation is still pending, there seems a consensus that the EU has chosen, in its usual timorous way, to sanction just 4 Russian officials in retaliation for Aleksei Navalny’s kangaroo-court conviction: Investigative Committee (SK) head Alexander Bastrykin, Alexander Kalashnikov, head of the Federal Penitentiary Service (FSIN), Prosecutor-General Igor Krasnov, and Viktor Zolotov, head of the National Guard. Predictably, debate swirls around who they may be, and whether targeting them will affect Putin’s future political calculi. Already, I’m seeing some claiming they are “Putin’s friends,” so let me do my best to scotch that right now. They are not his friends, they are his staff.
Bastrykin was a classmate of Putin’s reading law at Leningrad State University back in the early 1970s. That meant that when he and Igor Sechin were lobbying Putin to make the SK independent of the Prosecutor-General in 2007 (for they own reasons: Bastrykin was ambitious and didn’t get on with new Genprok Yuri Chaika, Sechin wanted to maintain influence over prosecutions now that his tame Genprok Vladimir Ustinov was gone), Putin was aware of him. These kind of weak human ties do matter, especially in such a personalised system, and meant that Putin was more favourably inclined than he might otherwise have been.
However, I have seen absolutely no evidence (readers: if you have, please let me know) that Bastrykin is a “friend”: no pictures of them sharing some social activity, no family connections, nothing. Indeed, Bastrykin, aware that he has no special dispensation from the boss, and singularly lacking in allies, actually has to work constantly to demonstrate his value and loyalty to the Kremlin. The parallel I have used in the past is that, like a shark, he has to keep swimming or he drowns.
What about Zolotov? Having been first one of Putin’s bodyguards and then head of his security detail, he undoubtedly is closest to the Body. Again, though, this is the relationship of a trusted lackey rather than a chum. He does get the occasional invite to attend Putin’s Night Hockey League – a ritual of imperial self-indulgence, in which the president inevitably scores the most goals and attracts the most fulsome praise – but as a spectator, not a player. He used to be a judo sparring partner of Putin’s, but again I think that was just when he was working his security.
Like Bastrykin, he is valuable because he is loyal – and because he has nowhere else to go, lacking friends or allies within the system with the questionable exception of Chechnya’s Ramzan Kadyrov. That what makes him so useful, hence his appointment as the head of the newly-formed National Guard in 2016, and so dangerous. He too has to keep swimming and, shark that he is, biting.
As for the lower-profile Kalashnikov, he started his career in the Ministry of Internal Affairs before switching to the KGB and thence FSB before moving upwards and across to become head of FSIN in 2019. I can see no evidence of his early career intersecting with Putin’s (he joined the KGB in 1988, by which time Putin was already in Dresden, and working in wholly different arms of that sprawling octopus), nor of any contact since.
Krasnov is in some ways even less of a Putin man. For sure, he would not have been appointed Prosecutor-General had the boss had any qualms about him, and as a former deputy of Bastrykin’s he is presumably a loyalist. In fairness, though, he also has a good reputation within law enforcement circles as an investigator who follows the evidence; it was noteworthy that he was originally leading the enquiry into the murder of Boris Nemtsov, and as soon as he uncovered the Chechen connection, it was handed to a more ‘political flexible’ case officer. Again, I can see no evidence of a personal relationship with the boss.
All four absolutely have played their parts in Navalny’s persecution. Bastrykin has been at the fore of the campaign of questionable court cases, not least pushing for the re-opening of the case on which he has now been imprisoned. Kalashnikov’s FSIN made the formal charge that he had breached the terms of his probation while recovering in Germany. Krasnov must have accepted if not initiated any investigations. And Zolotov’s goons were the front line dealing with the protests that erupted.
So it is not that I think they are innocents maligned. But the notion that these are “Putin’s friends,” whose fate will in any way affect Kremlin policy, is at best a shabby attempt to justify the EU’s lacklustre response, at worst a fundamental misunderstanding of what’s going on.
One of the metaphors I like to use is of a traditional country house. Putin is the master, and he and his friends – the Rotenbergs and the like – are having a ball. Then there are some who are gentry tenants and similar hangers on: socially acceptable, possibly useful allies and clients, but not social equals. These, the Patrushevs and Shoigus, are there in their Sunday best, enjoying the drink and cheering on the dances, but careful not to transgress. Maybe Prigozhin is there, but maybe not.
Then there is the huge apparatus of ‘below stairs’: the cooks and gardeners, maids and manservants, gamekeepers and stableboys who keep everything running. The prime minister, Mishustin, is the chief butler, obsequious to the master, a tyrant to the staff, and no doubt happy to divert a little of the housekeeping his way. There is an arcane hierarchy within the staff, formal and implicit. Bastrykin, Zolotov, Kalashnikov and Krasnov are all staff. Perhaps Zolotov, as the master’s chief gamekeeper, is rather better known to him than, say, Kalashnikov, but they are still all staff.
The master cares about them in a general, paternalistic way. They get an extra ruble on a feast day. But there are always more applicants for every vacant position than openings, and the master knows they are lucky to get a job at the big house. They come, they go, he doesn’t pay too much attention, because life above stairs is sweet, and there is another ball next weekend.
consensusdecisionmaking posted: ” FRANÇAIS CI-DESSOUS_________________________________ a mother’s letter on the loss of their child, september 2020 Aleksandra Hazhar. Daugther of Hazhar Ibrahim and Rupak Sharif. Born 2/9/20, died 5/9/20 of perinatal anoxia following a premature bir”
FRANÇAIS CI-DESSOUS_________________________________ a mother’s letter on the loss of their child, september 2020 Aleksandra Hazhar. Daugther of Hazhar Ibrahim and Rupak Sharif. Born 2/9/20, died 5/9/20 of perinatal anoxia following a premature birth. Her family, the mother heavily pregnant, were intercepted on a beach by the police following an attempted boat crossing. They were shocked, […]
The story of BORREBISSEBÅND is the story of a shoebox that was left behind in an apartment complex in the small town of Esbjerg on the western shore of Denmark by a crew of oil rig workers – so-called roughnecks – from Bristol. The shoebox was filled with cassette tapes featuring various DJs and artists, from various locations in the beginnings of the 1990s. Some tapes are recorded off the radio, some are mixtapes and compilations, some are clearly DJ-sets recorded directly from the mixer at a club. All of them feature a mesmerizing trance music that these oil rig workers from Bristol couldn’t live without, all the lonely days and nights out there on the drilling platform.
The first episode is a live recording from one of the first raves under the name Fantazia in 1992. Fantazia was once a notorious dance organisation based in the UK. Founded in 1991, it was set up at a time when breakbeat hardcore was in the ascendent within the rave scene, having grown out of the Acid House movement.
De MKZ is een volkskeuken in Amsterdam die is voortgekomen uit de kraakbeweging en voor weinig geld veganistische maaltijden serveert. Wij draaien volledig op vrijwilligers en eventuele winst geven we weg aan goede doelen.
Sinds de eerste COVID-lockdown in maart zijn we grotendeels gesloten. De MKZ functioneert volledig onafhankelijk, we ontvangen geen subsidies of corona-ondersteuning van de overheid. Dat betekent dat we het afgelopen jaar nauwelijks inkomsten hebben gehad.
We hopen dat we snel weer veilig open kunnen, maar tot die tijd moeten we andere manieren vinden om onze vaste lasten te betalen.
Daarom zijn we een GoFundMe-inzamelingsactie begonnen.
Mocht je in staat zijn de MKZ financieel te ondersteunen dan stellen we dat zeer op prijs.
Alvast bedankt voor je hulp!
Groet! De MKZ crew
———————————–
The MKZ is a people’s kitchen in Amsterdam with its roots in the squatting movement that serves affordable vegan meals. We work only with volunteers and any profit is donated to good causes.
Since the first COVID lockdown we have mostly been closed. The MKZ is completely independent: we don’t receive any subsidies or COVID support from the government. This means we haven’t had any regular income in the last year.
“U kunt ons niet meer wegsturen, als kabinet. Dus strikt genomen hebben we nu meer macht dan vóór vorige week vrijdag.” Een Rutte-geintje. Maar in ieder geintje zit een seintje. Dit is de arrogantie van de macht.
Mark Galeotti posted: ” With Alexei Navalny’s return into the mailed fist of FSIN, his ally Vladimir Ashurkov yesterday released the top eight names of an apparently rather longer list of people Navalny identified as his sanctions ‘wish list’ before he flew to Berlin. It is”
With Alexei Navalny’s return into the mailed fist of FSIN, his ally Vladimir Ashurkov yesterday released the top eight names of an apparently rather longer list of people Navalny identified as his sanctions ‘wish list’ before he flew to Berlin. It is worth looking at this list in a little more detail to get a sense of what Navalny’s sanctions strategy may be. This shortlist is (copied with descriptions from Ashurkov’s Facebook post):
Roman Abramovich – one of the key enablers and beneficiaries of Russian kleptocracy, with significant ties/assets in the West.
Denis Bortnikov – Deputy President and Chairman of VTB Bank Management Board. He is the son of Alexander Bortnikov, FSB director and a key ally of Vladimir Putin, and he has been acting as a “wallet” for his father’s ill-gotten gains.
Andrey Kostin – President and Chairman of the Management Board of state-owned VTB Bank, a key facilitator of corrupt money flows related to the functioning of the Russian government and security services.
Mikhail Murashko – Minister of Healthcare of Russia, responsible for covering up Alexey’s poisoning and hindering efforts to evacuate him to Germany for medical treatment.
Dmitry Patrushev – Minister of Agriculture of Russia. He is the son of Nikolai Patrushev, director of the Security Council of Russia and a key ally of Vladimir Putin, and he has been acting as a “wallet” for his father’s ill-gotten gains.
Igor Shuvalov – Chairman of the State Development Corporation VEB.RF, a former senior government official, who has been instrumental in creating the system of state corruption, which took over the Russian political and legislative institutions.
Vladimir Solovyev – a key Russian state media personality, one of the primary mouthpieces of authoritarian propaganda.
Alisher Usmanov – one of the key enablers and beneficiaries of Russian kleptocracy, with significant ties/assets in the West.
This is an interestingly mixed collection, from which three main lines of attack emerge, which I could categorise as:
His attackers: With people such as FSB director Alexander Bortnikov already being under sanctions, instead two of these look directly connected with the attempted poisoning. Murashko, obviously, considering the treatment he faced from the Russian medical system (as opposed to the individual first responders and doctors who saved his life, probably at the expense of their careers), but also Solovyev, a particularly toxic individual even by the standards of Russian TV ‘shock jock’ style presenters. Solovyev – who called Navalny “Nazi scum” on TV last year, perhaps relishing the chance for revenge after Navalny’s 2017 revelations of his opulent lifestyle and hypocrisies – was a particularly outspoken cheerleader for the state’s cover-up after the poisoning. Given that the precedent to hit those peddling state lies especially enthusiastically has already been established with Russia Today director Dmitry Kiselev, Navalny presumably is happy to build on this. One wonders if people like RT’s Margarita Simonyan may be on the long list. The message is presumably that if you actively take part in hostile actions against Navalny, you become a target.
‘Wallets and Facilitators’: Others are those Navalny presents – often having produced video exposes to this end – as front men, bag carriers and agents for other individuals already under sanction. In other words, they are sanctions-busters. Kostin, BortnikovJr and Patrushev Jr are in these terms not so much important for who they are, but who they serve or represent. The message, I assume, is proxies are as guilty as those they represent.
Kleptocrats: It is certainly not the case that every rich Russia is rich because Putin made him rich, or stays rich because he is an eager Putin crony, ally or agent. Nonetheless, Navalny has targeted Abramovich and Usmanov – perhaps as well known in the UK as anything else for owning Chelsea and, until 2018, having a major stake in Arsenal – as two symbolic leaders of the pack. I’m surprised, to be honest, that such even closer figures as Rosneft’s Gor Sechin aren’t here, but then again it may be that to Navalny – not without reason – the Sechins of this world are really nothing but Putin’s proxies, whereas Abramovich and Usmanov choose to collaborate with the Kremlin. Honestly I was wondering whether Shuvalov should go in the previous category or this one, but I suspect he really fits here, as someone who chose his path. It’s hard to tell for certain, but I presume the message is: if you deliberately choose to dine with the devil, you can expect to be exorcised.
Of course, only when the full list becomes known will we have the data to make a better assessment of the kind of strategy Navalny may have in mind. What is interesting is that all three of these lines of attack seem well-chosen to be able to fit UK, US and EU sanctions regimes, which allow measures to be brought to bear when it would punish human rights abuses or encourage better behaviour (the first), to strike at sanctions-busters (the second) and to deliver a rebuke to those prospering from a regime engaged in breaches of human rights (the third).
The key question, of course, is one of political will. It is all very well Navalny giving Western governments a list of the people he believes deserves to be sanctioned. But will they listen and think it worth the while doing anything about it, or just stick to the expressions of “grave concern” which the Kremlin is, by now, eminently used to ignoring.
Behoud Lutkemeer zet zich in om de Lutkemeerpolder te behouden voor de stad Amsterdam. Ook steunen? Deel deze nieuwsbrief en houd onze website en facebookpagina in de gaten voor activiteiten, demonstraties en oproepen.
English summary below
Help mee de krant te verspreiden!
Omdat het in deze tijd extreem lastig is om onze stem te laten horen hebben we weer een krant uitgebracht. Want we zitten zeker niet stil en hebben ene hoop te vertellen. En dat niet alleen: er is nog steeds een weg terug. En dat moet iedereen weten!
De krant willen we in grote getale in de stad verspreiden en daar kunnen we alle hulp bij gebruiken. Hieronder hoe je daar aan mee kunt doen:
1. Kom langs op zaterdag 23 januari tussen 11 en 13 op de Noordermarkt. We zullen daar kranten uitdelen en je kunt daar een pak ophalen om in je eigen straat en omgeving te verspreiden.
2. stuur een mail (info@behoudlutkemeer.nl) waar je wilt verspreiden en we kijken hoe je het handigst aan kranten komt. Er zijn drie afhaalpunten (zeeburg, oost en nieuw west). Als je meer dan één pak wilt verspreiden kunnen we het langs komen brengen. Laat dat dan deze week weten!
3. Verspreid de digitale versie online via email, socialmedia of wat je voor handen hebt.
Heel fijn als je ook een pak kunt doen (200 kranten), vele handen maken licht werk!
English summary
Because it is extremely difficult to make our voice heard at this time, we have published another Lutkemeer newspaper. We are certainly not sitting still and have a lot to say. Not only that: there is still a way back, and everyone should know that!
We want to distribute the newspaper in large numbers in the city and we can use loads of help with that. Below you can find several ways to participate:
1. Visit the Noordermarkt Saturday January 13 between 11hr and 13hr. We will hand out newspapers there and you can pick up a pack to distribute in your own circles or neighborhood.
2. Send an email ( info@behoudlutkemeer.nl 😉 of where you want to distribute and we will see how best to get newspapers to you. There are three collection points (zeeburg, oost, nieuwwest). If you are able to spread more than one packet, we can deliver it if necessary. et us know this week!
3. Distribute the digital version online via email, social media, newsletters, etc.
Very nice if you can distribute (200 newspapers), many hands make light work!
Een weemoedig afscheid? –of een nieuwe toekomst!
Het is een stille zaterdag en nog volop zomer. Ik besluit de Lutkemeer en Ookmeer te bezoeken – lang niet gedaan. Naarmate de weg de stad verlaat neemt het verkeer af en wordt het overzichtelijker. Links de stad, rechts de polders die gezamenlijk de westelijke groene scheg van Amsterdam vormen: de Scheg van West, tussen de Sloterplas en de Haarlemmermeer. “Ik zit middenin het vermaarde Algemeen Uitbreidingsplan,” denk ik, “internationaal bekend en geroemd –we waren vorige eeuw heel vooruitstrevend want “een stad die groeit moet kunnen ademen.”Voor Westgaarde ga ik rechtsaf de Osdorperweg op. Vroeger stond hier een allegaartje van alles wat Onze Lieve Heer verboden heeft: illegale bouwsels, woningen, garagebedrijfjes, rommelschuren – je kon beter niet vragen wat daar gebeurde… Zo te zien is er niet veel veranderd, hooguit wat meer bebouwing. Aan de noordkant is zelfs nog het oorspronkelijke veenlandschap te zien met zijn smalle langgerekte kavels met kort op elkaar eindeloze sloten. Vroeger liepen die veenkavels tot aan de horizon van het IJ, nu stuiteren ze op de sportvelden en volkstuincomplexen. Een hedendaagse groene invulling van de groene scheg.
In de verte de hoge bomen van Westgaarde, de naam herinnert aan de oorspronkelijke westelijke tuinen. Nu is het een laatste rustplaats voor veel Amsterdammers. “Westgaarde was goed beschouwd de eerste aanslag op de agrarische Lutkemeer, maar wel een mooie groene,” denk ik bij mezelf.
De Lutkemeer, de Lutke oftewel de ‘kleine’: zo werd de waterplas genoemd in de tijd van het grote Helle Meer, de huidige Haarlemmermeer.
Vanaf de Osdorperweg daal ik af in de Lutkemeer, drooggelegd in 1865. Eigenlijk is nergens zo mooi een droogmakerij pal naast het oorspronkelijke veenlandschap te zien –een schoolvoorbeeld. Van kleinschalig veenlandschap naar grootschalige droogmakerij – voor zover de intieme Lutkemeer groot genoemd mag worden, ook weer in vergelijking met de grote broer Haarlemmermeer. Lutke, weet u wel.
Openheid tot aan de horizon die door de oude Aekerbedijking wordt gevormd en waar vroeger ook Raesdorp lag. Daarachter, nauwelijks hoorbaar, het gezoem van het voortrazende verkeer. Stilte, rust, uitzicht, een opstijgende vogel – een late leeuwerik? Het uitzicht is op brede stroken akkerbouwland met de gele en bruine stoppels van de laatste oogst. Hier krijg je als je het land inloopt geen natte voeten zoals in het zompige veen. De grond bestaat hier uit mooie kalkrijke zeeklei – de vruchtbaarste bodem die je je kunt bedenken.
Langs de oude Naeker Weg/Groen Wegh, waar later de nieuw gegraven Ringvaart zal lopen, zijn de contouren zichtbaar van restanten oud veen, nu een provinciaal natuurgebied. In mijn rug de groene steun van Westgaarde en vlak naast me de ecologische boerderij De Zonnebloem waar zoveel mensen hun inkopen deden, natuurhoning en spelt, of geholpen werden in hun bestaan. Kan dat zo blijven met zoveel minder grond?
Boeren, laatstelijk bioboeren – de Lutke was zijn tijd ver vooruit – haalden decennialang de oogst op en zaaiden het land weer in. Ze zijn verdwenen, hun land is opgekocht of bruut onteigend. Ruimte en stilte zijn gebleven, beide vaak node gemist in de grote stad, die zichzelf zo graag metropool noemt.
Wat gelukkig ook bestaat is de grote groep vrijwilligers met plannen voor een nieuwe Biopolder. Want de hoop blijft bestaan dat de gemeente terugkeert op haar schreden om de Lutkemeer verder te ‘verdozen’ met grote distributiecentra enzovoort.
Wageningen University heeft de revenuen berekend van zo’n Biopolder: het zijn miljoenen euro’s jaar in jaar uit dankzij onbetaalbare frisse lucht, sociale dienstverlening, recreatie en educatie, waterberging, een habitat voor uiteenlopende dieren en last but not least: voedselproductie aan de rand van de stad. Wat wenst een mens nog meer in deze tijd. Ik veer op.
Bij het verlaten van Lutke loop ik tegen een paar grote bouwdozen op: “Ga weg,” zeg ik “elders is bouwgrond genoeg. Laat Lutke met rust en gun haar een nieuwe, groene toekomst!”
ir H.C.M. Heyning
Corruptie in de polder leidt tot schadeclaim gemeente
Behoud Lutkemeer daagt de Gemeente Amsterdam voor de rechter en vordert schade. Nieuw onderzoek toont aan dat het besluitvormingsproces voor het bestemmingsplan Lutkemeer oneigenlijk is beïnvloed door bewindslieden die naast hun publieke taak ook een privaat belang hadden. Met de juiste informatie was de gemeenteraad destijds mogelijk tot een andere afweging gekomen, betoogt Stichting Behoud Lutkemeer. De Stichting heeft de gemeenteraad herhaaldelijk gewezen op deze corruptie en pleitte voor een herbestemming en nieuwe toetsing. Nu de gemeenteraad in gebreke blijft, is een schadeclaim de volgende stap. De polder wordt immers vernietigd op basis van een mogelijk ongeldig bestemmingsplan.Lange geschiedenis
Eind jaren tachtig ontstaan de eerste plannen om in de Lutkemeerpolder een bedrijventerrein te vestigen. In die tijd is het idee gangbaar dat Schiphol Mainport het hart is van de Nederlandse economie. Om te zorgen voor bestuurlijk en maatschappelijk draagvlak voor de transformatie van agrarisch gebied naar bedrijventerrein, wordt de noodzaak van ‘strategisch gelegen Schipholgebonden bedrijvigheid’ benadrukt. De unieke locatie tussen de stad en Schiphol zou deze transformatie rechtvaardigen. In de daaropvolgende jaren blijkt de animo voor de kavels tegen te vallen en ook werkgelegenheid levert het nauwelijks op. Toch wordt in 2013 het voornemen tot bouwen opnieuw genomen. Hoe kan dit?
Corruptie bewezen
Inmiddels is bekend dat verschillende politici en ambtenaren persoonlijk belang hadden bij het ontwikkelen van de Lutkemeerpolder tot bedrijventerrein. Zij zouden er financieel beter van worden als het project Lutkemeer zou slagen. Het gerechtshof heeft het “bewezen verklaard dat Ton Hooijmaijers in deze periode ten gunste van Jelle Kuiper en Kuiper Groep BV besluitvormingsprocedures van de provincie Noord-Holland met betrekking tot de ontwikkeling van het gebied Lutkemeren heeft (pogen te) beïnvloeden”. Hij is hiervoor in 2015 veroordeeld tot een jarenlange gevangenisstraf.
Complexe structuur op de scheidslijn van privaat en publiek
Lutkemeerpolderdeelgebied III, waar ook de Boterbloem staat, wordt onderdeel van een complexe deal tussen stadsdeel Osdorp, Gemeente Amsterdam, SADC en Kuipergroep BV (SEKU BV). In een samenwerkingsovereenkomst krijgt SEKU BV een ontwikkelrecht en winstdeling. Deze BV heeft onder leiding van een oud-ambtenaar gronden verworven in de Lutkemeerpolder, die met een forse winst worden verkocht aan stadsdeel Osdorp. SADC wordt betrokken bij de ontwikkeling.
De bv SADC is in 1987 opgericht door de gemeenten Amsterdam en Haarlemmermeer, de Provincie Noord-Holland en Schiphol Group om in de regio vastgoed te ontwikkelen voor Schipholgebonden activiteiten. Beslissingen in deze publiek-private samenwerking worden genomen door het Bestuursforum Schiphol, waarin de gemeentelijke en provinciale overheden vertegenwoordigd zijn. Het Bestuursforum heeft daarmee een belangrijke sturende rol. Eind 2007 staat SADC er financieel zeer slecht voor. Het Bestuursforum besluit om het SADC te redden. De voorzitter van het bestuursforum is gedeputeerde Hooimaijers van de Provincie Noord-Holland. Hooijmaijers heeft belang bij een doorstart: hij staat namelijk ook op de loonlijst bij Kuiper BV als ‘adviseur’ over de verkoop van de Lutkemeerpolder en de ontwikkeling daarvan. Hij adviseert daarom juist meer te investeren in grondaankopen met gunstige waardeontwikkeling van de gronden in het vooruitzicht. De aandeelhouders brengen samen 80 miljoen in, grotendeels gemeenschapsgeld.
Hooijmaijers organiseert tegen betaling de samenwerking tussen de gemeente Amsterdam en SEKU BV (meer hierover in het onderzoeksrapport Malversaties in de Lutkemeer op behoudlutkemeer.nl), waarbij Amsterdam de Lutkemeerpolder deelgebied III als haar aandeel inbrengt in de doorstart van SADC. Om deze aandelentransactie te realiseren probeert Hooijmaijers het besluitvormingsproces van de provincie te omzeilen en geeft hij – ondanks protest van de ambtenaren – een dienstbevel om zakenpartner en makelaar Arnold Van de Kamp in te schakelen om de transactie te begeleiden. Deze Van de Kamp wordt later veroordeeld vanwege zijn rol bij het doorsluizen van steekpenningen voor Hooijmaijers.
In de daaropvolgende periode stuurt Hooijmaijers eropaan het strikte vestigingsbeleid met betrekking tot ‘Schipholgebondenheid’ los te laten. In 2011 resulteert dat in een nieuw convenant, waarmee de weg wordt opengezet voor brede uitgifte van kavels en zo een waardevermeerdering van de grond. Vanaf dat moment is de selectie van bedrijven een taak van SADC. Van democratische controle is geen sprake meer. SADC als bv doet immers de toetsing. Daarbij is het niet in het belang van SADC om bedrijven te weigeren: zij is immers opgericht om de grond te verkopen…
Drie vliegen in één klap
De Lutkemeergronden worden ondergebracht in de GEM BV (50/50 SADC/Gemeente Amsterdam). Hiermee wordt de invloed van de gemeente Amsterdam in het gebied verkleind. De complexe constructie van verschillende partijen op de scheidslijn van het publiek-private, naast de vele kapitaalinjecties van de overheid aan SADC, is tot op de dag van vandaag een van de belangrijkste redenen dat de wethouder zich niet bij machte voelt de ongewenste ontwikkeling een halt toe te roepen. De gemeente zit vast in een privaatrechtelijke deelneming: SADC BV. Daarin zijn de aandeelhouders de baas. Vergaderingen zijn geheim en voor raadsleden oncontroleerbaar.
Met het inbrengen van de Lutkemeerpolder in SADC slaat Hooijmaijers drie vliegen in één klap: Amsterdam gaat over de streep en doet mee aan de doorstart omdat het nu ‘geen geld’ kost, de constructie SADC blijft bestaan met financiële middelen om nieuwe gronden aan te kopen en de ontwikkeling van Lutkemeer III wordt zekergesteld. Enerzijds omdat ook SADC nu een belang heeft bij ontwikkeling en anderzijds omdat de externe financier die vereist was, met SEKU gevonden is. Lees ook onderzoeksrapportage Bestemming Lutkemeer, beïnvloeding over en weer op behoudlutkemeer.nl.
Jongleren met bv’s om corruptie te maskeren
Nadat ook Jelle Kuipers (directeur van SEKU) door het Openbaar Ministerie vervolgd wordt vanwege corruptie wil de gemeente meer afstand nemen. Begin 2020 wordt Kuiper uitgekocht voor tweeënhalf miljoen euro en gaat de ontwikkelclaim van SEKU BV over naar Thunnissen. Maar Thunnissen komt uit dezelfde stal. Thunnissen en SEKU werken al sinds 1983 samen en hebben van 2009 tot en met 2013 dezelfde president-commissaris gehad. De door corruptie ingeslagen weg wordt dus nog steeds bewandeld.
Gemeente is regie kwijt
Anno 2020 voelt zowel de raad als het college steeds meer hoe ze haar controlerende functie door de constructie met GEM BV en SADC heeft verloren. Dit wordt duidelijk in een discussie rond een zogenaamde reserveringsovereenkomst; een niet-bindende verklaring waarin een bedrijf aangeeft te overwegen zich te vestigen. De raad wil weten om welke partij het gaat, maar het college krijgt daarvoor geen toestemming van GEM BV en SADC. Een raadslid klaagt dat ze niet kan controleren of eventuele partijen passen in het vestigingsbeleid en heeft het gevoel zich te moeten beroepen op artikel 169 van de gemeentewet, waarin het recht op informatie geregeld is. De wethouder, Marieke Van Doorninck, noemt het “jammer” dat ze de naam van een mogelijk geïnteresseerde partij niet mag delen en “had het graag anders gewild” maar ze zegt machteloos te zijn.
Ondertussen is ‘Schiphol-gebonden’ in de politieke discussie vervangen door een nieuw verkoopargument: de ‘toenemende druk’ door ‘transformatie’ op bedrijventerreinen elders. Maar de wethouder kan geen garantie geven dat deze bedrijven op het bedrijventerrein terecht komen. Zij is de regie kwijtgeraakt in de mix van privaat-publieke belangen. De wethouder zegt hierover dat “op een gegeven moment onomkeerbare stappen zijn gemaakt”. Maar als er politieke wil is, zijn ook deze ingewikkelde constructies natuurlijk terug te draaien.
Wat betekent dit nu voor de Lutkemeer?
Bebouwen van de Lutkemeerpolder is altijd omstreden geweest. De polder wordt geroemd om haar landschappelijke en historische waarden en om de laatste vruchtbare grond van Amsterdam. De waarde van het gebied wordt op wetenschappelijke wijze aangetoond in het in november 2020 verschenen rapport Het natuurlijk kapitaal van de Lutkemeerpolder van de WUR (zie pagina 2).
In de belangenafweging is de noodzaak voor Schipholgebonden bedrijventerreinen hét argument geweest om draagvlak te krijgen voor de transformatie naar een bedrijventerrein. Met het optuigen van de eigendomsconstructie in de GEM BV en SADC en het wegvallen van het criterium ‘Schipholgebondenheid’ in het bestemmingsplan Lutkemeer uit 2013 hebben de projectontwikkelaars vrij spel gekregen.
Wat Behoud Lutkemeer betreft is het huidige bestemmingsplan nietig en een nieuwe belangenafweging onafwendbaar. Daar zullen we ons voor blijven inzetten.
Doneer voor de Lutkemeer
De campagne en de juridische procedures kosten geld. Ook een steentje bijdragen? Doneer voor de Lutkemeer!
NL94 INGB 0007 2294 84 tnv Het Luchtkasteel ovv Behoud Lutkemeer
Geef je op voor alarmlijst
Als er gedreigd wordt met zandwagens en acute actie nodig is: geef je op voor de alarmlijst. mail je telefoonummer naar info@behoudlutkemeer.nl
Deze nieuwsbrief wordt onregelmatig verstuurd door Behoud Lutkemeer. Om ons te volgen kun je ook kijken op facebook, twitter of de website (rss-feed).
Vertel het door! Via de website kunnen mensen zich aanmelden voor de nieuwsbrief.
